23/11/15

[Vigo] Domingo 29 desde as 18:30′.- Video-Palestra con “Pope” sobre Saúde e Prisión e despois Bingo musical anticarcerario

Abordaxe Revista

Colamos convocatoria recebida na nosa caixa de correos:
acto pope O vindeiro domingo temos actividade anticarceraria en Vigo. O, recentemente liberado e expreso “Pope” para na cidade olívica na sua xira de conferencias para falarnos da sua experiencia e mirar un video.
Tamen darase información sobre a actualidade nas cadeas galegas e presxs galegxs noutros cárceres. Logo amenizaremos a tarde con un bingo musical para recoller cartos para que o compa poida continuar viaxe.
Agradecemos difusión.
Domingo 29 novembro. Na parroquia Cristo da Victoria, Coia, Vigo.
– 18,30 Video e palestra-coloquio
– 19,30 Bingo-musical anticarcerario.

Agardamoos. Liberdade para todxs!!

22/11/15

Cárcel De Topas (Salamanca): Noelia Cotelo Riveiro En Huelga De Hambre Desde El 12 De Noviembre. Denuncia Una Vez Más Haber Sufrido Malos Tratos A Manos De Los Carceleros

10931302_404624056363034_4575836116855926776_n
El 12 de noviembre, Noelia Cotelo Riveiro inició una huelga de hambre en protesta porque no le entregan su pertenencias que se quedaron en la cárcel de Brieva cuando fue trasladada a la de Topas donde se encuentra ahora. Le piden 300 euros por el porte cuando deberían haber viajado con ella en la conducción. Ese mismo día sufrió malos tratos a manos de los carceleros de Topas. Un carcelero abrió la puerta de su celda mientras estaba orinando e iniciaron una discusión. El carcelero salió y volvió con otros cuatro, todos provistos de porras y guantes. La emprendieron a golpes con Noelia que resultó con el labio partido, el oído izquierdo lesionado y hematomas por todo el cuerpo. Mientras la lllevaban a enfermería, la volvierona agredir. Al volver a la celda donde la tienen encerrada, habían desaparecido las pocas cosas personales que le quedaban. Noelia continúa en huelga de hambre, aislada a merced de los boqueras, en régimen FIES 1, el más duro de todos. Necesita apoyo.
Para escribirle:
Noelia Cotelo Riveriro
Centro Penitenciario de Topas
Ctra. N-630 Km. 313,4
37799 TOPAS (Salamanca)

Convocatoria Mundial De Solidaridad Con Los Presos Para La Nochevieja 2015-2016

Las concentraciones en el exterior de los centros de exterminio en algunos países son una tradición continuada. Se trata de un modo de expresar solidaridad con los presos durante fin de año, recordando a aquellos que se encuentran secuestrados por el Estado. Una concentración rompe el aislamiento y la enajenación de las celdas creadas por nuestros enemigos y esto no tiene por qué terminar aquí.
Las prisiones tienen una larga historia dentro del capitalismo, es una de las formas más arcaicas de tortura prolongada y de castigo. Este ha sido un mecanismo usado para matar lenta y dolorosamente a aquellos que no son deseados –delincuentes según el orden actual- y que no tienen necesidad alguna de encajar en ese molde predeterminado de la sociedad.
La prisión no solo se utiliza como institución, también es un aparato de represión que ejerce su influencia desde fuera de los muros en nuestra vida cotidiana, encontramos cómo los bancos, empresas subcontratas e inversores se lucran a través del complejo penitenciario aparte de los policías y guardia de seguridad que esconden detrás de sus insignias el poder del Estado.
La solidaridad no sólo es una vía de expresión propia del la poesía revolucionaria dentro del análisis anarquista, también se trata de la expresión de una serie de acciones llevadas a cabo, puestas en práctica dentro de la guerra social cotidiana. Por ello proponemos a todos aquellos que tienen una sensibilidad recíproca de las condiciones del mundo carcelario que marquen este día en sus calendarios y encontrar así puntos de acción; no debemos limitarnos simplemente al ruido de las concentraciones, tenemos que apostar por acciones autónomas que rompan con las posiciones mundanas que nos encierran y separan de nosotros mismos.
Por nuestros compañeros conocidos y por los que aún tenemos que conocer porque, pese aún no habernos conocido, no significa que no actuemos en afinidad solidaria. Nuestra lucha continúa tanto en el exterior como en el interior: la prisión no es el final, es la continuación, la prolongación en nuestra lucha. Sea mediante la rebelión individual o colectiva, con los métodos que encontremos disponibles porque cual fuego, nuestra rabia debe extenderse.
Contra las prisiones y el mundo que las sustenta.
Por la guerra social.
Abolish All Prisons
Fuente: La Haine 

[C.P. Batman, Turquía] Presos e presas kurdas denuncian torturas e represión

Abordaxe Revista

Fonte orixinal: ANF (traducido ao castelán por ‘Rojava no está sola’ e por nós ao galego):
the-struggle-continues-graficanera-NO-COPYRIGHT Os presos e as presas do PKK e o PAJK da Prisión Pechada de Tipo M de Batman (Bakur, Kurdistán Norte) enviaron unha carta á opinión pública turca a través dos seus familiares, na que declaran que as políticas de guerra do goberno de AKP están tamén sendo postas en práctica nas prisións.
A carta informa que todos e cada un dos presos e presas políticas está a ser enviadas a prisión despois de romperlles as costelas ou ser suxeito de acoso durante a detención. En consecuencia, a aqueles que están feridos négaselles tratamento antes de encarcerarlles e despois de selo tampouco reciben tratamento.

A carta sinala que o fiscal non fixo caso da denuncia penal presentada polos presos e as presas políticas que son, ademais, suxeito de castigos disciplinarios baixo supostas razóns de “incitar á rebelión” en resposta polas protestas a moi baixa escala contra a atrocidade que sofren.
A carta engade que: “67 presos e presas políticas neste cárcere foron exiliadas a outras prisións e foron substituídas por membros de Hezbollah e ISIS.”

Tokata Y Fuga 21-XI-2015. Malos Tratos En Las Cárceles De Teixeiro Y Topas

Hablamos con Raquel, de la plataforma de afectados por la hepatitis C de El Bierzo, sobre la concentración de 24 horas de gente de las plataformas de diversos lugares realizada entre el 19 y 20 de este noviembre, convocada por la coordinadora de afectados, para reivindicar entre otras cosas tratatamiento sin discriminación para todas las personas enfermas de VHC, incluidas las presas. Entrevistamos al abogado de ESCULCA Fernando Arce sobre la muerte de Gavioto y lo que está pasando con la querella para aclararla y de los malos tratos a presos denunciados recientemente en la cárcel de Teixeiro en represalia por acciones reivindicativas frente a las infrahumanas condiciones de vida y malos tratos permanentes que imperan allí. Mencionamos la huelga de hambre de Noelia Cotelo en la cárcel de Topas y su denuncia de haber sido maltratada una vez más por los carceleros. Leemos también una carta de Juankar Santana sobre los abusos de autoridad que está sufriendo en la cárcel de Dueñas.



Presos Maltratados Por Protestar Frente A Las Condiciones Infrahumanas Y La Continua Vulneración De Derechos En Teixeiro


El dia 4 de noviembre algunos presos, en protesta por la situación de abandono médico en la que se encuentran, falta de actividades y de tratamiento penitenciario, prenden fuego a los colchones en la galería del módulo de aislamiento en el que estaban. Son los presos ordenanzas los que apagan el fuego y a los funcionarios ni se les ve. Pese a que presentaban síntomas de intoxicación por inhalación de humo, a los cuatro presos que se hallaban en la tercera galería y pidieron ser reconocidos por el médico, los funcionarios de servicio en ese momento les negaron dicha atención. Estos presos fueron llevados a incomunicación en el ala corta del módulo de aislamiento, uno de ellos denuncia que fue agredido en represalia por esa protesta.
Los presos que se encuentran en el módulo 15 del C. P. Teixeiro no tienen ningún tipo de actividad programada en el módulo. Que solo tienen actividad de escuela –enseñanza obligatoria– gracias al esfuerzo personal del director de la escuela que va a llevarles material escolar. De hecho, el formulario de su PROGRAMA INDIVIDUALIZADO DE TRATAMIENTO (PIT) solo recoge como líneas tratamentales EXCLUSIVAMENTE: a.- NORMALIZACIÓN CONDUCTA  b.- OCUPACIÓN POSITIVA DEL TIEMPO EN PRISIÓN.
De noche,  durante el tiempo de descanso nocturno, no solo se realizan rondas nocturnas sino que se realizan recuentos en los que les obligan a ponerse en pie en la celda. Este recuento a veces se repite hasta tres veces por la noche.
Son numerosas las infracciones de la normativa penitenciaria que esta situación determina. Mas en todo caso, desde el punto de vista de la tutela de derechos fundamentales, se atenta contra el derecho a la dignida , vida e integridad física, carácter rehabilitador de la pena.
Son presos en régimen cerrado primera fase, que se hallan en una situación de 21 horas en celda sin ningún tipo de programación de actividades, lo que supone una situación de ejecución de la pena contraria al principio de humanidad de las mismas.
J.A.S.B. denuncia que fue agredido por varios funcionarios el día 6 de noviembre, tras volver de visita al dentista, en el módulo de ingresos. En la agresión participaron un jefe de servicios y un número total de hasta cinco funcionarios, portando defensas de goma, golpeando con ellas al preso mientras estaba esposado. Estos hechos  se produjeron como represalia por las protestas realizadas en la galería tercera del citado módulo el día 4 de noviembre. Desde el día 4 de noviembre hasta el día de la fecha fue trasladado de su celda a otra galería llamada ALA CORTA, galería del modulo de aislamiento que normalmente es empleada para situaciones de aplicación del medio coercitivo de aislamiento preventivo tras incidente (aplicación de art. 72 o 75 Reglamento Penitenciario), permaneciendo en la misma sin notificación alguna y sin que se le hayan devuelto sus pertenencias.
Por su parte, S.S.M. denuncia que a pesar de tener diagnosticada patología psiquiátrica lleva mas de un año sin ser examinado por especialista y a pesar que ya cometió numerosos intentos autolíticos no fue incluido en el programa de prevención de suicidios. Después de un año de reclusión en el citado módulo 15, subraya, la trabajadora social sólo se entrevistó con él en 3 ocasiones, la psicóloga del centro en 5 y el educador en 7. Él también fue llevado al ala corta y tampoco le entregaron notificación alguna de la sanción por lo que se encuentra en una situación de indefensión jurídica. Tampoco le fueron dadas sus pertenencias.
Esto ha llevado a ESCULCA a poner una queja ante el defensor del pueblo.
La diputada Tereixa Paz Franco (BNG) presentó varias iniciativas en el parlamento gallego en defensa de los derechos de las personas presas  y para que se investigue la situación del C. P. Teixeiro:
“1.- Que se proceda a la investigación de los hechos denunciados en relación con los malos tratos ocurridos el 6 de noviembre y en su caso se depuren las responsabilidad que se deriven de esos hechos.
2.- Que se haga una investigación acerca del trato cotidiano así como asistencia sanitaria, social y ocupacional de los internos del módulo 15 con la finalidad de determinar su adecuación a la normativa y a los principios elementales de los derechos humanos.
3.- Que se establezcan las actuación y los medios humanos y materiales necesarios para garantizar que en el futuro la atención social, sanitaria y ocupacional a los internos sea la adecuada para garantizar todos sus derechos y contribuir la que su pena cumpla el objetivo de la reinserción.”
Información facilitada por ESCULCA

Guía Para Luchar Por Los Nuevos Tratamientos Contra La Hepatitis C Dentro De Las Cárceles [Actualizada]

Contexto:
El porcentaje de gente enferma de hepatitis C en las cárceles es muy superior al de la calle. Según datos de la Sociedad Española de Sanidad Penitenciaria, un 22% de la población reclusa (unas 14.000 personas) está afectada por el VHC y, de ese porcentaje, un 40,5% –o sea, casi un 10 % de las personas presas: unas 6300– tiene también VIH. La propia Secretaría General de Instituciones Penitenciarias reconoció en 2013 el fallecimiento de ocho personas presas a causa de la hepatitis C, dos más que el año anterior, aunque la población reclusa había disminuido. La actitud de la autoridad carcelera ha sido en todo momento restringir por todos los medios posibles, para ahorrarse unos euros, el acceso de las personas presas, ya no a los nuevos tratamientos, sino a los que habían salido anteriormente al mercado, no tan eficaces como los actuales, pero bastante más que el interferón que se estaba administrando en las cárceles, de terribles efectos secundarios: prohibiendo su prescripción a los médicos bajo sus órdenes; excluyendo a los coinfectados; estableciendo cupos; poniendo como condición para su administración el traslado a un hospital de Madrid; negándose a pagarlos, aunque tuviera que entrar en litigios con las comunidades autónomas, y llegando incluso a desobedecer varias sentencias judiciales que le obligan a ello. De manera que el gasto en tratamientos de hepatitis C bajó un 26,04% entre 2012 y 2013 y un 48% desde 2006.

15/11/15

[C.P. A Lama] Novidades sobre a morte de “Gaviotu”: Aceptado a trámite o recurso contra o arquivo do proceso penal pola súa morte

(extraido de Abordaxe Revista)
Colamos de Esculca:
A Audiencia de Pontevedra acaba de estimar o recurso de apelación contra o arquivo ditado nos autos DP 1084/2014 do Xulgado de Instrución núm. 3 de Pontevedra seguidos pola morte de Eugenio García Serrano, “Gaviotu”. O xulgado de instrución acordara o arquivo do proceso penal instado pola familia que reclamaba a investigación da morte de EGS acontecida no módulo de isolamento do cárcere de A Lama.
vigo_bigO xulgado de instrución acordara o arquivo após recibir o resultado da autopsia (perto de un ano despois do falecemento de EGS) sinalando que o relatorio afirmaba que a morte fora derivada de una patoloxia cardiaca e sen atender as dilixencias de proba instadas pola representación da familia.

Agora o auto de audiencia (714/2015) sinala que ainda que a autopsia parece descartar que a morte fose dolosa, a investigación do xuiz instructor non abonda para excluir outras infraccións penais que pudesen existir e que non foron obxecto de dilixencias probatorias a pesar de petición expresa da familia no proceso. Asi poderían exisir delitos de omisión do deber de socorro ou de homicidio imprudente e mesmo rigor desnecesario. Non podemos esquecer que Gaviotu, que mantiña unha traxectoria penitenciaria sen incidencia en segundo grao (ainda que sen renunciar a vindicaciion dos seus dereitos como preso) foi recluido no modulo de isolamento poucos días antes da morte sen que até hoxe se coñezan os motivos desta decisión, desouvindo o xulgado instrutor a petición da acusacion particular sobre este extremo.

Comunicado de Auto-Disolución da Coordinadora Anticarceraria Cárcere=Tortura

(extraido de Abordaxe Revista)

Colamos (e traducimos) do Boletín Tokata:
Escribimos este comunicado desde a Coordinadora Anticarceraria Cárcere=Tortura para informarvos de que nos disolvemos como tal.
Respecto da Campaña Cárcere=Tortura, esta é unha iniciativa que partiu desde dentro dos cárceres por compañeirxs presxs así que entendemos que son elxs quen poderá dala por finalizada ou darlle continuación con este ou outro formato.
cabezal
O que disolvemos é a estrutura de apoio fóra: a CACT debido a que desde que empezou, non cumpriu os obxectivos básicos nin os compromisos mínimos para os que foi creada. Pecharemos a páxina web, pecharemos a edición do boletín e deixaremos de realizar proxectos baixo o nome da CACT.

Parécenos unha falta de responsabilidade pola nosa banda o manter un nome que poida dar a entender dentro e fóra que existe realmente esta Coordinadora no estado e que o apoio organizado a este nivel é efectivo, cando a nivel pragmático non está a ser así.
Realizamos unha última análise para dar por finalizada esta etapa de cinco anos onde aprendemos e melloramos tanto dos erros como dos acertos. Queremos compartilo contribuíndo ao proceso colectivo de aprendizaxe dentro da loita anticarceraria e asumindo as nosas responsabilidades.
¿Por que a CACT non funcionou?
Os motivos son diversos: hai un tempo modificamos a forma de organización porque o formato Campaña quedábasenos escaso para abordar todo o que tiñamos en mente.
Démonos conta de que quixemos abarcar demasiados campos, moitos deles difíciles de compatibilizar (apoio xurídico, denuncia, apoio individual dentro e fóra, reflexións sobre os discursos..) non sendo realistas en moitas ocasións cos medios cos que contamos. A motivación e as ganas son importantes, pero debe haber un compromiso férreo detrás e unha posibilidade real de sacar as propostas adiante.

[C.P. Zuera] O día a día en Zuera, Carta de unha presa.

(extraido de Abordaxe Revista)

Colamos do blog do Colectivo de Apoyo A Mujeres Presas en Aragón quen aclaran que: “esta carta foi transcrita tal cal foi escrita por unha presa sen modificar nada, poida que algún parágrafo estea inconexo ou sexa algo complicado de entender”. Nós colamos (sen traducir) para axudar a difundir:
mulher presa Hola a todos:
Soy una mujer condenada a 7 años y 6 meses por tráfico de drogas, entrar en la prisión de Zuera ha sido y será la peor experiencia de mi vida. Mi nombre es Teresa, realmente no se por donde comenzar, hay tantas injusticias, incongruencias, pasotismo, violencia, trapicheo dentro de estos muros, sobre todo…. hay tanto machismo….
Estoy sentada a la luz de los focos del patio, son las 12 de la mañana y sólo veo cuando miro a mi alrededor mujeres con la mirada triste, con rabia, la queja constante de que se aburren no cesa de salir de sus gargantas, las horas pasan muy lentamente, miro hacia el cielo y la vista para cuando veo la cara de mi compañera de celda, está “de baja” por lo que no puede bajar ni a la sala ni al patio. Está embarazada, se siente sola y cansada, aún le quedan ganas para regalarme una pequeña sonrisa con un “ok”. Está bien dentro de lo que cabe. Entre nosotras los temas de conversación siempre son los mismos: ¿ Qué hace el módulo de mujeres/madres con hijos, cerrado? ¿Por qué estamos todas revueltas? ¿Porqué desarrollan una hoja de PIT, si luego no sirve para nada, en todo caso joderte los permisos o una regresión de grado? No le importa a nadie el sufrimiento de todas y cada una de nosotras, incrementado por la falta de actividades, trabajo, formación…..

Justo en frente están dos chicas jóvenes, llevan esperando su 3º grado más de dos meses, semana tras semana les dicen “la semana que viene os vais”

10/11/15

[C.P. La Moraleja, Palencia] A Timocracia Carceraria x Juankar Santana

(extraido de Abordaxe Revista)
Reproducimos (traducido) este artigo de opinión asinado por Juankar Santana
 desde a prisión de Dueñas, que recollimos do Tokata:
¿Por que fan tantas chiscadelas as estatuas?
monumental-love Novamente rompo o meu silencio para volver poñer os puntos baixo as íes e informarvos de que a Dirección Xeral de Institucións Carcerarias a través dos seus mercenarios represores (como máximo responsable apunto directamente, sen favores nin hipotecas, ao Ditatorial Director e Subdirector de Seguridade deste campo de exterminio de La Moraleja) de que na actualidade están a tentar, por todos os seus medios represivos, condicionar a miña liberdade de expresión atentando descaradamente contra os meus dereitos fundamentais.

[C.P. Villena, Alacant] Familiares de Arantza Díaz Villar denuncian a situación de Exterminio Sanitario a que a teñen sometida

(extraido de Abordaxe Revista) 
Colamos (traducido) do Tokata:
dibujo-arantza-libertad-dibujandoporunsuec3b1o Arantza kalera xa!
O primeiro que escoito alén do auricular é a voz crebada dunha sogra (Pilar) narrando a situación da súa nora Arantza Díaz Villar, nestes momentos outra vez ingresada no cárcere de Villena tras o seu paso polo hospital de Alacant. Pilar, entre bágoas grita de rabia e dor “non hai dereito”.
Así é, non hai dereito, a xustiza é a día de hoxe unha palabra prostituída. Nas poltronas da AN e TSJ abundan os corazóns podrecidos de odio, rancor e rédito político. Arantza Díaz Villar é unha presa política do PCE(r) condenada pola súa militancia política.
En maio do 2014 foille detectado un cancro de colón. En xuño foille extirpado e posteriormente foi tratada durante seis meses con quimioterapia.

Durante o mes de xullo deste ano tíñana que sacar ao hospital para unha revisión médica. Con todo durante dous meses desde o cárcere estiveron pospoñendo a súa saída mediante escusas de: “a seguinte quincena…” , “agora é agosto… ata setembro xa nada”, agosto é inhábil nos cárceres en cuestións de saídas médicas; o cancro con todo non descansa…
Esta situación xerou en Arantza estados de ansiedade, xa que vía que, desde o cárcere podían eternizar a súa saída ao hospital. Neste tipo de enfermidades é super importante por unha banda respectar os prazos para as revisións, pois un atraso supón a diferenza entre a vida e a morte, e ademais levar unha vida na medida do posible libre de tensión, unha boa alimentación, calor etc…
Xusto o contrario do que atopas nun cárcere. Cantas chamadas durante estes meses de “aínda non me sacaron…” “isto alárgase”… “agora teño que esperar ata setembro”… “teño as mans durmidas”… “non podo nin coller as bandexas da dor que sinto nos dedos”… “as compañeiras tenme que lavar a roupa”…
Hoxe está no Módulo de Villena, despois de ter que ser sometida a unha segunda operación por reaparición do cancro. Levamos dez días sen escoitar a súa voz e con escasas noticias de cal é nestes momentos o seu estado de saúde, o seu estado emocional… Pasar polo hospital supón o illamento da presa ou o preso, enfrontar a enfermidade sen a posibilidade do acompañamento, da calor do abrazo. Para os familiares e amigos supón a rabia e impotencia de en estes momentos tan difíciles non poder estar aí ao seu lado para arroupala.
Arantza ten as ¾ da condena cumprida, ademais de padecer unha enfermidade grave, demostradamente incurable permanecendo no cárcere.
Arantza debería de estar na rúa xa!
(A.G.L.)

01/11/15

[Actualización con lendas en galego] “Desde a cela”.- En resposta a unha carcereira

(extraido de Abordaxe Revista)

Retocamos esta entrada con o vídeo “Desde a cela” (Curtametraxe de sensibilización sobre a situación nos cárceres), do que xa subiron as lendas en galego (tendes que clicar na rodiña dentada e en “legendas” escoller o galego):
Agora recollemos (e traducimos mantendo negriñas) da web do vídeo esta resposta da autora ao e-mail dunha carcereira (na web usan o termo “funcionaria de prisións”) que non cre que o noso sexa un compromiso serio e responsable; que non comparte a mensaxe; que non está de acordo con el.
Esta foi a resposta:

A verdade é que levo varios días querendo sentarme a escribirche, pero por sorte ou por azar non puiden facelo ata agora. Se me paro a pensalo poida que buscase escusas para non ter que facelo, para atrasar o momento ou que se eu, para evitar ter que lembrar o miserable que somos como especie. Agradezo moito que me enviases as túas valoracións e, se sonche sincera, esperábaas con impaciencia. Linas varias veces para saber como ou por onde empezar a escribir e, sen telo moi claro aínda, tomei a decisión de escribirche de todo corazón, sen máis. Esquecéndome das consideracións xurídicas ou sistemáticas, decidinme polas meramente humanas que, por desgraza, á súa vez, adoitan ser tamén as máis esquecidas.
Esta semana morreron dúas persoas en prisión. Poida que fosen máis, pero eu decateime de dous, que xa me parecen moitas. Diría que demasiadas, como sempre. Sempre son demasiadas, por poucas que poidan ser. A primeira desas mortes prodúcese nunha cela de illamento por incendio. Constará nas estatísticas como morte accidental, claro. Incrible. A segunda delas non é menos indignante e vén antecedida polo que decidimos reflectir no curto: torturas, inmovilizacións e a persistente negativa de asistir ao hospital; todo iso coa lexitimidade que o regulamento penal outorga a tales situacións pola necesidade de restablecer o correcto funcionamento do centro. Cláusula de impunidade onde as haxa. A súa nai Dolores conta o sucedido na seguinte ligazón. Convídoche a que o escoites 5 minutos desde o minuto 8. Fágoo co corazón encolleito e as tripas revoltas. Escoitar a esa nai é moito máis que desgarrador, pero por sorte lembreime antes de empezar a escribir que somos unha especie miserable. Xa deberiamos estar curados de espanto e, con todo, somos moitas as persoas que non nos afacemos a que iso suceda, que choramos con cada unha desas mortes, que nos afliximos con cada caso que se torna mediático na contorna anticarceraria polas irregularidades en que incorre. O día que deixemos de facelo, sinxelamente, estaremos mortos.

Maldito Código Penal x José Alberto Blanco Rodríguez, Avogado


(extraido de Abordaxe Revista)
Colamos (e traducimos) da web Abogacía esta reflexión do avogado José Alberto Blanco Rodríguez, membro da Subcomisión de Direito Penitenciario do Consello Xeral da Avogacía Española, sobre as persoas presas estranxeiras e sobre o delito de atentado, que o autor sinala que ten que desaparecer, pois xa está o de lesións:


Os cárceres son centros de sufrimento, todas as persoas privadas de liberdade sofren, pero sofren aínda máis as persoas estranxeiras, porque os cárceres non están pensadas para eles, como tampouco para as mulleres presas.

As persoas estranxeiras falan distinto idioma, salvo as procedentes dos países hispanoamericanos. Isto implica que dependen doutros reclusos co seu mesmo orixe, moitos subsaharianos e magrebís, que coñezan o castelán para resolver calquera cuestión ou problema que lles xurda na prisión. Se queren realizar calquera reclamación no ámbito penal, non van ter un intérprete profesional que interveña na comunicación dun interno co avogado dos Servizos de Orientación e Asistencia Xurídica Penal, senón que hai que botar man do intérprete preso, que en moitas ocasións ten tamén un coñecemento limitado do idioma. E, en todo caso, acabouse o segredo profesional.
As persoas estranxeiras sofren traslados arbitrarios, lévanas ao Centro Penal que mellor lle parece á Secretaría Xeral de Institucións Penais, aínda que xa leven tempo noutro cárcere na que se abriron camiño no complicado mundo carcerario, lévanas igual. Nada importa.
As persoas estranxeiras non dispoñen de medios económicos, necesitan traballar, como todas as persoas presas, pero téñeno máis complicado que os reclusos españois. Necesitan traballar para poder chamar por teléfono aos seus familiares, e mesmo para enviarlles algo de diñeiro, pero iso ninguén o ten en conta.
Ás persoas estranxeiras aplícaselles facilmente a prisión preventiva polo risco de que escapen á acción da xustiza, con independencia do feito delituoso en si mesmo que é o que habería que valorar.
As persoas estranxeiras deberían estar documentadas e, se non o están, o centro penal ten a obriga de tramitarlles e facilitarlles a obtención da documentación. Utopía impensable.
A falta de contactos e apoio no exterior supón que non obteñen permisos de saída. A pesar de que os presos estranxeiros adoitan ser presos primarios, sen dependencias toxicolóxicas, novas e non reincidentes, como non hai persoas que lles acollan no exterior e ademais non teñen medios económicos, non se lles dá permiso.
Para obter permiso, unha das variante de risco é ser estranxeiro. ¿Por que? A maioría da poboación recluída estranxeira está clasificada en segundo grao penal e ten bo comportamento, pero ao non gozar de permisos, tampouco teñen acceso ao terceiro grao e cando cumpren a pena de prisión cúmprena en toda a súa extensión. E despois expúlsaselles.
O actual artigo 89 do Código penal dispón que as penas de prisión de máis dun ano impostas a un cidadán estranxeiro serán substituídas pola expulsión do territorio español. Fenomenal, e ¿aos españois por que non? Dirásenos que porque ningún país vailles a acoller. ¿Como que non?, o noso. ¿Non son españois? Os cárceres hai que abrilas. A pena de prisión ten que ser o último recurso.
O Código penal hai que cambialo por completo. Se todos somos iguais ante a lei, o delito de atentado ten que desaparecer, pois xa está o de lesións. Non pode ser que se ingrese para cumprir unha pena e, dentro de prisión, ao preso que non se adapta pola irracionalidade do sistema, castígueselle e teña que cumprir moitos máis anos de prisión por delitos contra a autoridade ou contra calquera que asuma que actúa en nome da autoridade. Nunha democracia non hai autoridade, o goberno debe estar ao servizo dos cidadáns e fundamentalmente dos de abaixo.
A política criminal deste país é a do dereito penal do inimigo, que somos todos ou a inmensa maioría, especialmente os do último chanzo.
Isto non pode seguir así. Cambiemos todas as leis punitivas para convivir confraternalmente todos. Lémbrovos o artigo 1 da Declaración Universal de Dereitos Humanos, do 10 de decembro de 1948:
“Todos os seres humanos nacen libres e iguais en dignidade e dereitos e, dotados como están de razón e conciencia, deben comportarse fraternalmente os uns cos outros”.
José Alberto Blanco Rodríguez, Avogado.

Apuntamentos sobre o desenvolvemento da Campaña contra os Malos Tratos e as Torturas dentro das Prisións x Rafa Baena

 

(extraido de Abordaxe Revista)

Recollemos do Boletín Tokata esta reflexión (que traducimos) e que foi publicada na revista Herria 2000 Eliza nº 257:
O cárcere como eixo central do sistema penal, así como o réxime de dominación e explotación capitalista a cuxo servizo está evidentemente a acción punitiva do Estado, pódense definir como máquinas de tortura. As primeiras en constatar que os malos tratos e as torturas constitúen un instrumento empregado sistemática e a cotío polos carcereiros para facer funcionar a máquina penal son as propias persoas presas. Non é necesario recorrer a informes anuais e datos varios de organizacións de defensa dos dereitos humanos e de denuncia da tortura para asegurar que a tortura é unha practica exercida sistematicamente no interior das prisións. É necesario recorrer a quen a sofre a diario:

O «tratamento» que se aplica consiste en agresións, chantaxes e ameazas a presos sociais, supoñendo unha impunidade absoluta e conculcando os máis elementais dereitos fundamentais.
Os tortazos e ameazas xeneralizáronse tanto que se toman por normais, coma se viñesen regulados no regulamento interno da prisión. Neste módulo de illamento as agresións son moito máis duras. Hai poucos meses romperon unha costela a un preso social; a súa denuncia motivou a presenza da Defensora do Pobo no illamento, pero non serviu para frear a brutalidade que se exerce. Este mes tiveron que ingresar a un preso no hospital tras mallalo. Asinan o colectivo de presos políticos vascos de Córdoba en decembro de 2013
Ante este contexto de violencia xeneralizada e exercida unidireccionalmente desde o estado xurdiu no outono de 2010 unha proposta de loita colectiva para a denuncia desta praxe.

[CP Daroca, Zaragoza] Comunicado de Juan Carlos Rico en apoio e agradecemento a quen solicitan tratamento para todos contra a Hepatite C

(extraido de Abordaxe Revista)
Recollemos (sen traducir) do Boletín Tokata este Comunicado do compa preso, Juan Carlos Rico, que asina en 22 de outubro dende o “matadoiro carcerario de Daroca” e colamos tambén este vídeo do grupo pro-presxs de Madrid:
El motivo de este comunicado, es agradecer a las plataformas ciudadanas y asociaciones de afectados por el virus de hepatitis C (V.H.C.) las manifestaciones y concentraciones solidarias y reivindicativas que se han llevado a cabo en diferentes del Estado español a nivel nacional, demandando al Ministerio del Interior, que los presos/as que padecemos esta enfermedad, tengamos el mismo trato sanitario que las personas en libertad, y por lo tanto se nos proporcionen los medicamentos de última generación, que posibiliten nuestra curación.

Desgraciadamente el Ministerio del Interior, y en lo relativo a este tema, ya ha adoptado su política en materia de sanidad penitenciaria: NOS QUIEREN MUERTOS. Esta afirmación no debe escandalizar a nadie: cuanto menos dinero gasten en el mantenimiento vital de los presos y presas (dinero que roban de los presupuestos que el gobierno de turno les asigna a través de múltiples “exacciones” fraudulentas) más dinero tienen para repartir entre los gestores políticos y económicos de la administración carcelaria, dinero que sale del bolsillo de los ciudadanos contribuyentes, que a través de sus impuestos, pagan por una institución punitiva, que no solo es un fraude a nivel social, ya que no cumple con su misión “resocializadora”, sino que asesina y tortura a las personas que por desgracia están sujetas a su custodia.
Los viejos torturadores y asesinos carcelarios franquistas, gracias la ley de amnistía, promulgada durante la tan publicitada “transición” hacia la Democracia burguesa, no solo permanecieron en sus puestos sino que fueron promocionados dentro de la institución y jamás pagaron uno solo de sus crímenes, cometidos durante décadas en el interior de las cárceles y amparados por el régimen dictatorial. Como consecuencia de ello, pudieron trasmitir y aleccionar sus “conocimientos” en “materia regimental carcelaria”, a las nuevas camadas de carceleros “demócratas”.
Donde la impunidad institucional es histórica, como ocurre en las cárceles del Estado español, el crimen es sistemático.
GRACIAS A TODOS Y TODAS por vuestro apoyo.
Juan Carlos Rico Rodriguez
22 de octubre, 2015, matadero carcelario de Daroca (Zaragoza)

Prorrogan prisión preventiva a Mónica e Francisco.


(extraido de Abordaxe Revista)

Colamos correo que nos remiten as compas de ContraMadriz sobre esta noticia coñecida onte no que se pode considerar un día aciago para o anarquismo, e ampliamos con a información e reflexión do Grupo Pro Prexs de Madrid (antes de coñecerse a ampliación da súa reclusión) que recollemos (e traducimos) e este vídeo da concentración solidaria con Mónica e Francisco de antonte en Madrid. Para que lles fique claro e para que a solidariedade non quede en palabra escrita…:
 


O martes 27 tivo lugar a vista onde se decidía se lles prorrogaban a prisión preventiva a Mónica e Francisco ou lles poñían en liberdade a espera de xuízo. Saíu a resolución, e prorrogóuselles.

A pesar de que a lexislación española contempla os dous anos como o tempo máximo que unha persoa pode permanecer en prisión preventiva, o Estado ten a posibilidade de alongala (argumentando algún tipo de excepcionalidade no caso) durante dous anos máis, e fíxoo.
Hai dous anos, o 13 de novembro de 2013 foron detidos xunto con tres persoas máis, ás cales se lles arquivou o caso. Mónica e Francisco están á espera de xuízo acusados de pertenza a organización terrorista, estragos e conspiración.
O mesmo día que sae esta resolución deteñen a 9 persoas nun novo golpe ao anarquismo en Barcelona e Manresa con dez rexistros en casas e locais.
E ante isto só quédanos encaixar os golpes e seguir adiante, demostrándolles que non están sós e que non conseguirán frear a nosa solidariedade.
PODERÁN DETERNOS, PERO NON PARARNOS.
LIBERDADE ANARQUISTAS PRESXS!
SOLIDARIEDADE COS DETIDOS!
QUEREMOS AOS NOSOS COMPAÑEIROS NA RÚA XA

30acc056eefaa17655fb482e0f42c3aa_M
Os compañeiros Mónica e Francisco esgotaron o período de prisión preventiva (dous anos). Á espera de que resolva a Audiencia Nazional, entre esta noite e mañá, esperamos noticias. Esperamos e desexamos, porque tratándose de xuíces estrelas do rock’n roll “alimentados” por periolistxs e demais escoria a soldo do capital, pódense sacar calquera medida da manga para ratificar o auto de prisión.
Os anarquistas e antiautoritarios debemos construír unha verdadeira comunidade de loita, desde a autonomía dos grupos e individualidades, para defendernos dos ataques “cada vez máis frecuentes” da máquina punitiva-represiva coa que nos están azoutando. Mentres, non cesaremos no noso empeño e seguiremos mostrando e demostrando a nosa solidariedade, con Mónica, con Francisco, con Gabriel, con Noelia, con Fernando, Chavi, Tony, Pedro Pablo, Juan Carlos, Dani… por nomear algúns compañeiros e compañeiras que non calan. A lista sería interminable.
Os cans do estado, os seus amos, o aparello represor e os seus lacaios, non impedirán que sigamos mostrando o noso agarimo e especial empatía a aqueles que non queren ou non poden “adaptarse” á vileza e ao embrutecimento dunha sociedade hipócrita que despreza a aqueles e aquelas que con solidariedade e apoio mutuo, viven o día a día coa ilusión de que un mundo novo, o que levamos nos nosos corazóns, emerxa e dea paso a unha sociedade que nada ten que ver con este produto enfermizo que conseguimos e consentimos: A Sociedade-Cárcere.
A ambos os dous lados do muro, unámonos!!
SOLIDARIEDADE ACTIVA, RENDERSE XAMAIS!!
SAÚDE A XS QUE LOITAN, MORTE AO ESTADO E VIVA A ANARQUÍA!!
MÓNICA E FRANCISCO Á RÚA!!
Grupo Pro Prexs de Madrid

Chamemos ás cousas polo seu Nome: ¿Institutos de Menores ou Empresas Carcerarias de Tortura e Morte?

(extraido de Abordaxe Revista)

Colamos e traducimos do Boletín Tokata esta reflexión feita na Argentina e publicada na web AgenciaParaLaLibertad :
encerrandono_calavera
Nota de Tokata: Ao fío da noticia da morte dun rapaz na cela de illamento do cárcere para menores onde se atopaba preso en Mallorca e o goteo de constantes denuncias sobre a existencia de celas de illamentos (Nacións Unidas prohibe está práctica para menores de idade), a excesiva medicación dos rapaces que pasan a estar literalmente drogados por elevadas doses de psicofármacos, os constantes malos tratos polas denominadas contencións físicas dos gardas de seguridade e/ou educadores ou por agresións directas, a incomunicación directa co exterior, a extremada desatención e a falta de autonomía e a progresiva institucionalicación dos rapaces… lévanos a facer unha extrapolación do seguinte artigo-denuncia e afirmar que o que nel denúnciase é o que nestes cárceres para nenos deste estado español vén sucedendo.
É hora de que chamemos ás cousas polo seu nome. Basta de eufemismos con iso de “Institutos”, que non nos de medo chamarlles polo seu nome: Empresas Carcerarias de Tortura e Morte. Referímonos aos mal chamados institutos de menores correspondentes á cidade de Córdoba (Argentina) a cargo da Secretaría de Nenez, Adolescencia e Familia (Senaf) que ao longo destes anos veñen demostrando a súa falta de intencións e políticas para conter e ofrecer un escape real da roda carceraria aos menores que se atopan privados da súa liberdade.

En maio deste ano (2015) atoparan morto na súa cela a Nicolás Peralta, mozo de 16 anos que se atopaba tras as reixas no pavillón Novo Sol desde o 23 de Decembro do 2014. Nas súas liñas, diferentes medios aludiron a que “o mozo tomou a decisión de autoagredirse colgándose dunha saba”. ¡Basta de encubrir ao Estado e o abandono ao que somete aos menores en situación de peche e á marxinación desde o berce! O testemuño dos seus familiares deu a coñecer que “ao atopar o seu corpo, este mostraba evidencias de ser golpeado. Nicolás é un máis dos rapaces que se suma á lista de supostos “suicidios” dentro da Complexo Esperanza como Guillermo Palleres (achado morto en setembro do 2013).

Los internados del miedo (Documental TV3 en castellano)

[Mallorca] Morre Osvaldo, un rapaz encirrado no Cárcere para Menores “Es Pinaret” o arder a cela de illamento onde o tiñan encirrado

(extraido de Abordaxe Revista)

Colamos (traducido) do Colectivo No a O’Belen:
menores-infatores
Unha vez máis, morre un rapaz mentres estaba nunha cela de illamento. Unha vez máis chegará un torrente de escusas e posiblemente acabaremos presenciando un bochornoso espectáculo criminalizador dos menores. E, se se complica o asunto, cargarán contra os traballadores en quenda. Pero as irregularidades parecen máis que claras. Na noticia que reproducimos a continuación fica moi claro. Exiximos xustiza:
A investigación policial sobre a morte de Osvaldo, o menor falecido ao arder a súa cela de Es Pinaret, céntrase en saber por que non funcionou o sensor de incendios que había no cuarto de illamento. A Policía Xudicial de Llucmajor traballa para dirimir se se tratou dun saboteo anterior doutros internos ou se foi un fallo no sistema.
A familia personouse na causa.

A medida que avanzan os días vanse coñecendo novos detalles e evidéncianse novos fallos nos sistemas de seguridade do centro de menores, que depende do Govern Balear. O martes, Osvaldo foi recluído na cela de illamento e pouco antes das tres da tarde pegou lume ao colchón cuns mistos que conseguira entrar no centro.
A partir dese momento, encadéanse cinco irregularidades seguidas. A primeira é que os monitores non lle detectan os mistos. A segunda, que o material e a habitación de castigo non é ignífugo, como é obrigatorio. En terceiro lugar o sensor detector de fumes do cuarto non funcionou. A cuarta irregularidade é que os traballadores de garda tardaron bastante tempo en detectar o fume, e foron os berros doutros internos os que lles alertaron. Por último, aos primeiros policías e gardas civís que chegaron a Es Pinaret para axudar prohibíronlles a entrada porque levaban armas. Eses axentes portaban Oxidoc e desfibriladores, que poderían ser de gran axuda nas tarefas de reanimación.
Colectivo No a O’Belen

[C.P. A Lama] Roy Álvarez, morre en circusntancias descoñecidas. E van xa demasiadas mortes neste Cárcere do Horror

(extraido de Abordaxe Revista)

Recollemos do Tokata:
425842  
O pasado martes, 14 de outubro, no cárcere da Lama, morreu Roy Álvarez, aínda non se coñecen oficialmente por que causas. Tampouco saíu, que saibamos, en ningún “medio de comunicación”, pero temos o relato que nos fixo a súa nai no programa de radio Tokata y Fuga, do que transcribimos un fragmento a continuación (que en Abordaxe non traducimos). Lembramos que na nosa coluna da direita tendes aceso ao Dossier sobre torturas e mortes neste cárcere tristemente famoso polas continuas mortes de persoas presas e torturas contra elas que alí se denuncian:

“Para una madre no hay consuelo. ¡Saber que le murió un hijo! ¡En la prisión de A Lama! ¡Por no prestarle auxilios! El viernes, hace ocho días, fui a un vis a vis, llegué arriba de todo y me dicen que mi hijo no quiere comunicar conmigo. Eso me extrañó, porque mi hijo siempre suspiró por mí. Y yo les dije que no, que eso era mentira, que yo no me salía de allí sin ver a mi hijo. Y entonces me dijeron que a me lo iban a llevar en una ambulancia para un hospital, y yo contesté: “¿Dónde está esa ambulancia? ¡Me voy con él!”. Y me dicen que no, y después me dicen que él estaba en enfermería, que se había caído y se había abierto la cabeza. Y yo esperé horas. Me mandaron esperar y yo esperé, esperé, esperé… y fueron horas muy largas. Y después vinieron, y yo les dije: “Bueno, ¿puedo verlo? Quiero que me vea, aunque sea por un cristal, que me diga si de verdad se cayó, yo quiero solamente que me diga eso”. Porque ya le habían dado una paliza muy muy gorda. Lo tuvieron 48 horas atado de pies y manos y le pegaban repetidas veces, iban entrando a pegarle los carceleros, uno tras otro. Puse una denuncia, pero con esa gente no hay quien pueda. ¿Dónde están los derechos humanos? ¡Hablan de defender a la gente que viene del extranjero y a nuestros hijos que tenemos en la cárcel porque roban para la maldita droga nos los matan por no sacarlos a un hospital! Y ya me trajeron a mi hijo, entre dos chicos, me lo traían en el aire, que mi hijo no se tenía de pie. Y yo le dije: “Hijo, ¿te pegaron?” y él me dijo: “No, mamá, me caí porque tengo 40 de fiebre por una bronconeumonía”. Y yo le digo: “¿Que te lleven a un hospital”. Y la doctora, lo único que me supo decir fue que si mi hijo tenía ataques epilépticos. No lo sé, llevaba cuatro años en al cárcel. Yo tengo ataques epilépticos y mi otro hijo también, pero él no lo sé, porque no está ami alcance llevarle al médico. Y entonces, ellos ven eso y no me lo sacaron al médico, y con la cabeza abierta. Le pusieron un vendaje y allí se quedó, no me lo sacaron al médico. Y mi hijo tuvo una convulsión… Bueno, de momento, no tengo el informe del forense, la autopsia aún no la tengo, pero seguramente lo que me van a decir ‒¡Seguro! ¡Seguro!‒ que fue una sobredosis, porque todas las semanas se muere una persona ahí y todos, todos se van por una sobredosis… ¡Qué desgracia la nuestra! ¡Y no tenemos quien defienda a esa pobre gente! Eso es un muro que no nos dejan entrar, no podemos saber, no pueden los pobres chicos hablar, porque luego a los que tienen destinos les dicen: “Cuidado con su destino”, y los tienen amenazados. ¡Eso es una vegüenza lo que está pasando en la cárcel de A Lama! ¡Ahí no hay funcionarios, ahí hay mercenarios! ¡Ahí no cuidan a la gente, ahí les matan!”

[CP Dueñas] Solidariedade con o anarquista Juankar Santana, quen está sofrendo máis abuso de autoridade dos carcereiros




(extraido de Abordaxe Resvista)

Recibimos por correo esta denuncia da situación de Juankar (que traducimos e colamos):
Novo castigo para o compañeiro
 Ademais dos tres meses de prohibición das visitas e os dous días de illamento total que sufriu agora quérenlle engadir 38 días mais de illamento na cela. Así llo notificaron hai un mes, aínda que nos chegou a noticia hai uns días.
Os feitos

O 15 de agosto o prisioneiro Juankar tiña unha visita coa súa compañeira, un cara a cara programado meses antes; ese día notifícaselle que o cara a cara non o pode facer. Á protesta que segue, por esa arbitrariedade, respóndenlle que por que a súa compañeira veu desde tan lonxe (Italia), “concédeselle” unha visita a través dun cristal. A arrogancia e sen razón dos gardiáns fai que os ánimos se caldeen, Juankar non está disposto a sufrir o enésimo adiamento do seu dereito á visita, grita que ten ese dereito e pide o seu cumprimento. Como resposta lévanno pola forza e méteno dous días en illamento para, logo, trasladalo a un módulo máis conflitivo.
Máis tarde chégalle o aviso da prohibición das visitas polo devandito tempo e agora esta última vinganza por parte dos carcereiros, cara a un detido ao que quererían someter e anular pero non o conseguen. ¿É seica un privilexio pedir que se respecten as súas propias normas?
Algunhas palabras do compañeiro do 15.09.2015
“Esta mañá entregáronme unha proposta de parte disciplinario polo sucedido o pasado 15.08.2015, a parte dos dous días de Illamento Provisional, non contentos con restrinxirme todas as comunicacións por tres meses (…) pois resulta que me propoñen 38 días de Illamento en cela por un só parte con 2 faltas moi graves (Agredir/Ameazar/Coaccionar persoas e Resistencia activa/Grave incumprimento de ordenes) e 2 faltas graves máis (Calumniar/Inxuriar/Insultar/Faltar ao respecto e inutilizar dependencias) e todo isto polos mesmos feitos…”.
As acusacións que se lle imputan comprenden case todo o corolario do código penal: faltan as acusacións de torturas e abuso de poder, estas si, parece ser patrimonio único das autoridades, neste caso carcerarias.
Por todo iso, facemos esta denuncia publica para protestar polas condicións coas que manteñen ao compañeiro. Ningún compañeiro esta só e faremos todo o que esta en as nosas mans para que nin Juankar nin ningún/ha outrx compañeirx pase polo que o esta padecendo.
Contra o seu mundo de cárceres, cadeas e xugos.
¡Non descansaremos ata ver libre ao noso compañeiro Juankar!
¡A solidariedade é a nosa arma!
¡¡Anarquistas contra todas as gaiolas!!

[C.P. Topas, Salamanca] Situação atualizada de Noelia Cotelo


 
Nos chegou uma petição de Noelia pedindo a divulgação de suas denúncias sobre a sua situação atual no Centro Penitenciário de Topas em Salamanca, para onde acaba de ser transferida.

(extraido de Abordaxe Revista)

Colamos da ANA a tradução deste texto publicado no blogue das “juventudes libertarias de Málaga” en 19 de outubro:
Noelia denuncia os abusos de poderes exorbitantes do Centro, assim como o fato de que o Centro não cumpre nem seu próprio regulamento penitenciário, fazendo o que lhes dá vontade com as reclusas e aproveitando-se de que ninguém se queixa nem reclama.
Ainda que Noelia esteja encarcerada há 8 anos, nunca conheceu condições de repressão tão duras como ali, segundo suas próprias palavras: “Aqui não maltratam uma pessoa concreta por um motivo concreto senão a todas a torto e a direito”.

Após três meses no Centro de Topas, onde já começa o frio, Noelia ainda não recebeu seus objetos pessoais entre o que está sua roupa de inverno, coisa que quando reclamou lhe disseram que a compre com seu dinheiro, além de comunicar-lhe que o translado de suas coisas correrá por sua conta.
Em 4 de setembro Noelia é transladada só à primeira galeria, onde antes havia homens, tão longe de suas companheiras que não podem nem ouvi-la ainda que gritando, encontrando-se isolada e totalmente incomunicável.
Encorajamos-lhe a divulgar e denunciar a situação de isolamento e repressão que sofre Noelia assim como a escrever-lhe, chamar ao Centro Penitenciário de Topas e mostrar vossa solidariedade da melhor maneira que consiga.
• Endereço para escrever a Noelia:
Noelia Cotelo Riveiro
Centro Penitenciário de Topas, Ctra.N-630 Km. 313.4, 37799, Salamanca.
• Telefones do Centro Penitenciário de Topas para chamar perguntando por Noelia:
923 12 71 00 y 923 12 71 16
Fonte: https://juventudeslibertariasmalaga.wordpress.com/2015/10/19/situacion-actualizada-de-noelia-cotelo-en-el-c-p-de-topas/