15/11/15

Comunicado de Auto-Disolución da Coordinadora Anticarceraria Cárcere=Tortura

(extraido de Abordaxe Revista)

Colamos (e traducimos) do Boletín Tokata:
Escribimos este comunicado desde a Coordinadora Anticarceraria Cárcere=Tortura para informarvos de que nos disolvemos como tal.
Respecto da Campaña Cárcere=Tortura, esta é unha iniciativa que partiu desde dentro dos cárceres por compañeirxs presxs así que entendemos que son elxs quen poderá dala por finalizada ou darlle continuación con este ou outro formato.
cabezal
O que disolvemos é a estrutura de apoio fóra: a CACT debido a que desde que empezou, non cumpriu os obxectivos básicos nin os compromisos mínimos para os que foi creada. Pecharemos a páxina web, pecharemos a edición do boletín e deixaremos de realizar proxectos baixo o nome da CACT.

Parécenos unha falta de responsabilidade pola nosa banda o manter un nome que poida dar a entender dentro e fóra que existe realmente esta Coordinadora no estado e que o apoio organizado a este nivel é efectivo, cando a nivel pragmático non está a ser así.
Realizamos unha última análise para dar por finalizada esta etapa de cinco anos onde aprendemos e melloramos tanto dos erros como dos acertos. Queremos compartilo contribuíndo ao proceso colectivo de aprendizaxe dentro da loita anticarceraria e asumindo as nosas responsabilidades.
¿Por que a CACT non funcionou?
Os motivos son diversos: hai un tempo modificamos a forma de organización porque o formato Campaña quedábasenos escaso para abordar todo o que tiñamos en mente.
Démonos conta de que quixemos abarcar demasiados campos, moitos deles difíciles de compatibilizar (apoio xurídico, denuncia, apoio individual dentro e fóra, reflexións sobre os discursos..) non sendo realistas en moitas ocasións cos medios cos que contamos. A motivación e as ganas son importantes, pero debe haber un compromiso férreo detrás e unha posibilidade real de sacar as propostas adiante.

En cada reunión barallábanse propostas moi ambiciosas que moitas veces non se chegaban a materializar. Falar de algo e non realizalo acaba xerando frustración e falsas expectativas. Démonos conta de que nos empezaba a custar moito esforzo cumprir os mínimos pactados, cada vez había menos xente e menos respostas tanto dentro como fóra, un factor moi desmotivante.
Tamén estivemos a traballar moito acerca dos discursos anticarcerarios, na súa teoría e na súa practica, cun traballo analítico-reflexivo moi potente, que, con todo, fíxonos ser ambiguxs nalgúns posicionamentos. Tratamos de elixir unhas formas de loita que non fosen asistencialistas nin legalistas pero tivemos que recorrer a esas canles unha e outra vez. É difícil conxugar un discurso radical en canto a abolicionista coa sociedade carceraria na súa totalidade e, á vez, realizar un apoio efectivo das miles de situacións e necesidades dxs compañeirxs presxs en loita, respectando os seus modos de loita, necesidades e análises sen pretender en ningún momento dirixilxs.
Doutra banda, a nosa organización interna acabo viciándose nunha serie de dinámicas que o achegaban mais a un grupo de afinidade, que ao funcionamento propio dunha Coordinadora.
De entre todo isto, sacamos unhas maneiras de facer política asemblearia e horizontal moi valiosas: todo o traballo emocional, de xero, de limites, de roles asemblearios… fixo que podamos continuar tratando con compañeirxs dentro e fora mantendo a coherencia persoal e colectiva.
Non é a primeira Campaña nin a primeira Coordinadora anticarceraria que non ten continuidade no Estado español, quizá é o momento de preguntarnos os motivos, xa hai moitas reflexións escritas respecto diso, quizá tamén sexa necesario escoitar outras voces. A maior traxedia carceraria é a opacidade dos seus muros, se non falamos disto nin sequera en contornas supostamente libertarias ¿onde o imos a falar?
Moito ánimo e forza a todos os grupos, colectivos, asociacións… que vimos crear e crecer estes anos e cos que aprendemos moito. Sabemos que esta loita é unha carreira de fondo e que os resultados non son, nin de lonxe, a curto prazo. Os grupos e individualidades que aínda existen dentro da CACT teñen razóns moi diversas, xs que queiran e poidan continuarán con a loita pero organizándose como cada cal considere oportuno. Todo final é un comezo e nós seguiremos aquí, na loita, desde outros prismas e perspectivas, con algo máis de experiencia cada vez e camiñando xuntas e separadas para derrubar todos os muros.
Cariño, forza e liberdade.

Ningún comentario:

Publicar un comentario