(extraido de Abordaxe Revista)
Reproducimos (traducido) este artigo de opinión asinado por Juankar Santana
desde a prisión de Dueñas, que recollimos do Tokata:
¿Por que fan tantas chiscadelas as estatuas?
Novamente rompo o meu silencio para volver poñer os puntos baixo as íes
e informarvos de que a Dirección Xeral de Institucións Carcerarias a
través dos seus mercenarios represores (como máximo responsable apunto
directamente, sen favores nin hipotecas, ao Ditatorial Director e
Subdirector de Seguridade deste campo de exterminio de La Moraleja) de
que na actualidade están a tentar, por todos os seus medios represivos,
condicionar a miña liberdade de expresión atentando descaradamente
contra os meus dereitos fundamentais.Como todas sabedes, o pasado 15 de agosto esta cuadrilla de canallas sabotearon arbitrariamente as comunicacións que tiña previstas coa miña amada compañeira, alegando un «erro» nas datas das mesmas, un erro que eles mesmos produciran. Como un enorme acto humanitario (velaquí o seu perturbado sentido da humanidade), pretendían darnos vinte miserables minutos de comunicacións polos fríos e sucios cristais, cousa que, desatendendo as cariñosas e tenras palabras da miña compañeira que me pedían calma e intelixencia, decidín individualmente non aceptar e, lícitamente, rebeleime entre berros de impotencia e desesperación ante tal atropelo institucional-terrorista e sobredose de humanitarismo. Ao final decidiuse suspenderme ata a mísera comunicación por locutorios que humanitarísimamente ofrecíanme estes seres perversos e violadores do humano e fun conducido por unha vintena de hienas carcereiras ás mazmorras de illamento. Aí tivéronme secuestrado ata as 20h do día 16 de agosto; despois da cea comunicáronme que pasaría ao módulo 3 e inmediatamente ao día despois vólvelleme a comunicar que recolla as miñas pertenzas que me pasan ao módulo 4, considerado un dos módulos máis conflitivos deste pozo de estranxeiría cando na práctica realidade este é un módulo marxinal potenciado pola inquisición carceraria, a máis diso os sumamente discriminados, como gran xustificación – inxustificable das súas tremendas conculcacións contra os dereitos das persoas privadas de liberdade física que teñen a pouca fortuna de caer nas súas garras e cabeiros.
O día 17 de agosto notifícaseme a restrición das comunicacións estipuladas no Art. 42 ata o 45 do Regulamento Carcerario con todos os meus seres amados, por un período de 3 meses. Esta arbitraria e vil decisión é digna do fascismo máis rancio (Franco-Franco resucita e volve impoñer o paredón!) e como tal interpuxen recurso ante a Xuíz de Vixilancia Carceraria, a Sra. María Teresa Román da Costa Galdiz, titular de devandito Xulgado, que segundo o Art. 76.2 G do R.P. di: «É garante da salvagarda dos abusos e desviacións que no precepto da condena poidan producirse». Pois ben, eu infórmovos de que os únicos dereitos e intereses que salvagarda esta señora son os da Santísima Inquisición Carceraria e de non ser así, por favor, pídovos que me expliquedes o por que se lle restrinxen a un ser humano o seu único dereito actual existente de comunicar coas súas seres amadas, fomentando o atentatorio abusivo da Inquisición Carceraria.
Non do todo satisfeitos con impoñerme esta sanción restritiva de comunicacións, o pasado 28 de outubro de 2015 recibo un Auto ditado polo Xulgado de vixilancia autorizando o cumprimento do acordo sancionador de 38 días de illamento que me impuxo a Xunta Disciplinaria deste campo de concentración, que dito sexa de paso, está presidida polo ditador-director do centro de exterminio.
Como poderedes observar, o ataque salvaxe contra a miña persoa é claramente autorizado pola institución xeral e a súa ampla maquinaria represiva, duplicando as sancións ao seu libre albedrío co único fin de taparme a boca e que de ningún xeito continúe exercendo a miña marabillosa liberdade de expresión para denunciar a este deshumanizante e totalitario sistema carcerario que con severidade extrema tratan de impoñernos estes violadores das relacións interpersoais.
A mensaxe é claro e directo: «Se vostede mantense caladiña e acepta cegamente todos os nosos abusos de poder non sufrirá nin restrición das súas comunicacións nin eses 38 días de mazmorras solitarias». Esta é a lectura que implicitamente fago destas miserables actuacións máis acordes dos anos 36 ata finais do 75.
Pero unha servidora, modesta e insumisa, guerrilleira incansable en contra da as barbaries cometidas por estes Timócratas, tamén quixera enviarvos a todxs unha clara mensaxe de resistencia e dignidade:
Poderán abusar do meu canso e gastado corpo; poderán restrinxirme as comunicacións cos meus seres amadas; poderán enclaustrarme nos vosos módulos o máis parecidos a segredos militares (como tan acertada e sufridamente definiunos o noso amado e indomable camarada Paquito Ortíz; seguímoste lembrando, neno!); Poderán clasificarme en 1er grao; poderán volver a torturarme brutalmente tal e como fixeron en Lleida e como fixeron en tantas ocasións; poderán volver facerme pasar polo mal grolo de ter que asistir a un Xuízo-Trampa circense para volver condenarme e polo tanto, seguir alargando o meu sufrido secuestro físico; poderán facerme todas as marranadas que vos vinga ás vosas alieñadas e perturbadas mentes… o que vos quixera transmitir é o feito de que xamais ides calarme, pués hai moitísimos anos que me nego categoricamente a converterme en cómplice nin activo nin pasivo da vosa noxenta e podrecida Timocracia Carceraria.
E unha vez máis, volvo expoñervos nosas dignas reivindicacións:
Non a enfermos en prisión.
Non ao Réxime F.I.E.S.
Non aos 1eiros Graos e Artigos 10.
Non a módulos de Illamento.
Non á dispersión.
E así penso e desexo firmemente continuar ata que logre alcanzar a miña amada liberdade física (con vida ou sen ela) lonxe dunha maldita vez dos vosos campos de exterminio e negocio encuberto que criastedes para o enriquecemento duns autoproclamados privilexiados. Porque fronte a vosa Timocracia, moitas persoas temos claro a Dignocracia e iso convértenos en «Primus Interpares», e por se descoñecedes Latín, tradúzovos: «Primeiros entre iguais». Quédavos claro, queridos verdugos?!
O NOSO AMOR E O NOSO ODIO SÓN MÁIS FORTES QUE TODAS VOSAS NOXENTOS CÁRCERES.
ANARQUÍA E FORZA, CAMARADAS.
Juankar Santana Martín
C.P. LaA Moraleja – Módulo 1
Carretra Local P-120, s/n
34210 – Dueñas (Palencia)
3 de novembro de 2015.
Ningún comentario:
Publicar un comentario